Asla Vazgeçme

Son bir kaç haftam inanılmaz yoğundu. Tekrar pmp sınavına girmeye karar verdiğim için son 3 hafta sonum sabahtan akşama kadar hazırlık kursunda geçti. Üstüne bir de gecenin bir vaktine kadar iş yetiştirmeye çalışmak cidden çok yıpratıcı oldu. Ne spora gidebildim ne de sınava çalışabildim. Tabii bunlar olurken rejim falan hikaye oldu. Gerginliğin etkisinde tükettiğim abur cuburlar sayesinde yine şiştikçe şiştim.

Farkettim ki, başka şeyler araya girince hedef medef kalmadı. Oysa ne güzel planlarım vardı. Yine aynı tuzağa düştüğüme inanamıyorum. Ama asla vazgeçmeyeceğim. Hele bu hafta fark ettiğim diğer şeylerden sonra...

Haftanın başında öğle arasındayken eski bir arkadaşımı gördüm. Yemek arasını fırsat bilip eşiyle buluşmuş. Buraya kadar her şey normal di mi? Garip olan, onların sevgi dolu ve gülümseyen bakışlarla birbirine sarılmış yürüyor olmalarının bana tuhaf gelmesiydi. Sanki her çiftin sorunları olması gerekirmiş gibi, nasıl böyle mutlu olduklarına anlam veremedim.

Bugün, yıllardır aynı iş yerinde çalıştığım arkadaşıma eşinden güzel bir demet çiçek geldi..yine. Aynı sene evlenmiştik, demek ki neredeyse yedi yıl olmuş. Yedi yıl boyunca her ay o çiçekler geldi. Bu nasıl bir tutku böyle? Bir erkek gerçekten karısını bu kadar sevebilir mi? Bir erkek gerçekten sever mi?

Bu akşam kafam dağılsın diye uzun zaman sonra televizyona biraz bakayım dedim. Zap yaparken romantik komedi türünde bir filme takıldım. Sonra yavaş yavaş boğazımda bir şey düğümlenmeye başladı. Oysa gülmem gerekiyordu.

"N'ooluyoruzz Laaannn !! " dedim kendi kendime. Sonra fark ettim ki ben çok güzel bir duyguyu kaybetmişim. Eee? Şimdi ne bok yiiicez? Tabi ki her şeye sil baştan başlayıp o duyguyu yeniden kazanacağım. Bunun için uğraşmaktan da asla ama asla vazgeçmeyecegim :))