Hani bazen denir ya "Fiyatı dudak uçuklattı" diye. Meğer gerçekten fiyatı görünce uçuk çıkabiliyormuş. Dudağımın sol üst tarafı şişmiş durumda ve hala kaşındıran ince bir sızı var. Bugün avukatımla görüşmeye gitmiştim. Toplantımız sırasında, yeni davalar ile ilgili çıkan masraflar kalem kalem sayılırken, ben sadece şunu duyuyordum;  "Yaz Kızım! Karar : Şirinlik Muskasının ayak üstü ütülmesine... ". Yapacak bir şey yok, başa gelen çekilir. Bir karar verdim ve zorlukları ne olursa olsun sonuna kadar gideceğim. Yani.. Sanırım...

Bu arada Çılgın Ruziye her zaman ki gibi beni vazgeçirmeye çalışıyor. Ona göre bu kadar para harcamaya değmez. Yola çıktığınızda sizi destekleyen birilerinin olmaması çok zor. Yetmiyormuş gibi içimde "Yanlış yapıyosun ve sonunda hepimiz ölüceeeez" diye fısıldayan bir piç eleştirmen var. Sürekli fikirlerimi savunmak zorunda olmak beni cidden çok yoruyor.

Göreceğiniz üzere haftam hiç iyi başlamadı. Böyle de devam edeceğe benziyor. Bu hafta içinde karar verip uygulamam gereken bir konu var. Koçluk almaya devam edecek miyim yoksa buraya kadar mı diyeceğim? Son seansımızı yapmaya giderken, bundan sonraki seanslara daha uzun aralıklarla devam ederim diye bir düşüncem vardı. Çünkü değişim yolunda yalnız olmak beni korkutuyor. Amaaa... Koçumcuğum devam etmeye ihtiyacım olduğunu düşünmediğini söyledi.O konuştukça, sırf seanslara devam edebilmek için sıradan gündemler yaratan biriymişim gibi göründüğüm  izlenimine kapıldım. Bu son derece utandırıcıydı. Kendimi Bob gibi hissetmeye başlamıştım.  "What about Bob?  diye bir film vardı, hatırlar mısınız? Bob, fobileri olan,bir çok doktoru canından bezdirmiş ve son psikoloğunu da en sonunda delirten takıntılı bir danışandı.

Belki karşı taraftan nasıl göründüğüm konusunda "çok da fi fi" demeli ve kendimi hazır hissedene kadar koçluk almaya devam etmeliyim. Belki de bakış açımı tamamen değiştirip bunu bir mezuniyet gibi düşünmeli ve mutlu olmalıyım. Off... Sıkıntı veren şeyler neden hep üst üste gelir? Neyse.. Bakalım önümüzdeki günler neler getirecek.